Na het inchecken op zoek gegaan naar onze Yamaha Servis, de plaats waar onze banden geleverd zouden worden. Na wat zoekwerk in een sloppenwijk ons servicecenter gevonden.

Een krot met een houten vloer, doordrenkt van den olie, waar geen motorfiets door de deur kan, en waar de muren opgestapeld zijn met massa’s fietsonderdelen. Als je de moto al zou binnenkrijgen zakt hij gedwee door de rotte planché. Er is niets te bespeuren dat op een bandenmachien trekt en den Ed vraagt zich af of ze hier banden opleggen met vork en mes. In elk geval, ons vertrouwen krijgt een ferme knauw. Uiteraard spreekt de dienstdoende planchébewaker geen woord Engels, Duits of een andere verstaanbare lettergreep. We hebben onze twijfels of we wel juist zitten maar op een soort diploma aan de muur zien we de naam die werd opgegeven. We raken geen stap verder en het is al tegen Iftar (tijdstip dat de raketman toelating geeft om te eten) en we besluiten om ’s anderendaags terug te gaan.

We eten in een restaurant waarbij we kennismaken met den uitbater, een turk die in her verleden in Duitsland, Mannheim een restaurant heeft uitgebaat. We spreken met hem af ’s anderendaags en hij wil ons helpen om te tolken bij onze problemen.

“s Morgens, na ons heerlijk ontbijt, komkommer tomaat en korst brood, terug naar ons servicecenter. Geen banden te bekennen en een nieuwe welbespraakte planchéopzichter. Na veel gehakketak belt hij onze bandenleverancier. Die verzekert ons dat de banden onderweg zijn. Wij dus met een onzeker gevoel naar onze afspraak met onzen Duitssprekende turk. Die brengt ons bij een Lastikshop (bandenfiliaal) van een kennis waar we zien dat ze het benodigde materiaal hebben om banden te monteren. We zoeken op internet de site van onze leverancier op en dit stelt ons toch wel wat gerust.

We verkennen de rest van de dag Erzurum, een typische anatoolse stad. Veel is er niet te zien, een paar moskeeën, veel winkels, veel hoofddoeken, sommigen letterlijk jutezakken, en veel kleine mensen. Het valt ons echt op dat de mensen hier uitzonderlijk klein zijn. De Luc met zijn 1.72 is hier één van de grootsten en den Ed is hier superklasse (van grootte).

Verder hebben de mensen hier allemaal opvallend Anatoolse grote neuzen. Mannen en vrouwen hebben hier ook opvallend sterke beharing.

In tegenstelling tot wat we dachten, dat Turken vrij sterk waren in talen, hebben we over ons ganse verblijf in Turkije ondervonden dat de Turken eigenlijk enkel hun eigen taal kennen, waar voor ons echt niets van te maken valt. Ze doen ook geen enkele moeite om in een andere taal tegemoet te komen, maar ze blijven steeds vriendelijk en behulpzaam.

“s Avonds gaan we eten in een restaurant dat we in de Lonely Planet hebben gevonden. Hier hebben we niet te kiezen, één menu, te nemen of te laten. Het valt al bij al mee, maar een beetje weinig. Zeker in deze Ramazantijd, waar je in de ganse stad gedurende de dag niets te bikken kunt vinden. Wij kunnen al beginnen eten, maar de andere klanten, voor de eerste keer ook vrouwen en gezinnen, wachten effectief om te eten of te drinken tot raketman het signaal geeft. Na ons maal drinken we hier nog wat koffies en thee in de binnentuin en krijgen een waterpijp aangeboden. Wat betreft de Ramazan kunnen we nog meegeven dat we in de loop van de dag een koekje en een cola drinken, op straat. Hierbij worden we steevast aangekeken met een echt verwijtende en kwade blik.

We worden wakker met het bandenverhaal op ons maag en dat wordt niet echt verholpen met het ontbijt, want een bende Amerikanen, is met het grootste deel al gaan lopen.

Terug naar de Yamahaservice, uiteraard nog geen banden en ook geen mogelijkheid tot communicatie. Terug naar Hotel en gebeld naar leverancier. Die verzekerd dat de banden van Luc vandaag nog geleverd worden en die van Ed morgenvroeg. Den Ed komt in een vuurwapengevaarlijke toestand.

We zoeken vervolgens olie voor den oliewissel van den Ed. Olie is overal te krijgen maar nergens kunnen we de olie wisselen. Uiteindelijk worden we verwezen naar een soort van voorstad. Hier is echt de ene smeerput naast den andere. We voeren de wissel uit en blazen onze luchtfilter uit. Hier kwam serieus wat zand en vuil uit. Nadien lopen de motoren terug als nieuw.

Ondertussen blijkt dat de banden van Luc nog altijd niet gearriveerd zijn. Het begint stilaan hachelijk te worden. We moeten voor 12/9 de grens met Iran over. Morgen vervolg.