De laatste 3 dagen hebben we onzen blog niet aangevuld wegens tijdsgebrek. We hebben enkele interessante ontmoetingen gehad met de plaatselijke bevolking en veel opgestoken over het werkelijke leven in Turkije.

In Gaziantep ondervinden we, dat naargelang we zuidelijker en westelijker rijden, Turkije een serieuze gedaanteverwisseling ondergaat. Hier vinden we zonder problemen onze klepkes, die we ook openbaar kunnen opdrinken in een plaatselijke “kroeg”, vodden op de kop van vrouwen worden schaarser, straatbeeld begint westerser aan te voelen. Niettegenstaande blijft raketman zijn indoctrinatiewerken 5 maal per dag verder zetten.

Moskee van Adana.

Vanuit Gaziantep rijden we richting Mersin, een havenstad aan de middellandse zee, kort bij de grens met Syrië. Het is een vrij saaie lange weg die wel snel vooruit gaat.

In het centrum van Mersin vinden we een 1 Ster Otel met de toepasselijke naam Star. We parkeren de motors onder de latrineplaats van de duiven. Mersin is weer een aangename plaats en de temperatuur is nog steeds goed. Een klantenronselaar, die zelfs zijn moeder zou verkopen, brengt ons naar een toch wel goed visrestaurantje waar we een lekkere gambaschotel consumeren.

Nadien hebben we in een Efesbar een diepgaand gesprek met den Achmed over de grondwetshervorming in Turkije. Den Achmed blijkt nogal ne conservatieve te zijn hoewel hij wil laten uitschijnen dat hij progressief is. Het wordt een gesprek gevoed door enerzijds bier en anderzijds thee. Daarna ontmoeten we nog een baruitbater die zijn beklag doet over het ingevoerde rookverbod in openbare instellingen en de controle van de Polis op het afsluiten van de muziek om middernacht. Het blijkt hier nog steeds een uitloper van Koerdistan te zijn. We ondervinden dat de verhouding met de Koerden uit Iran niet zo best is, eerder afstandelijk.

We verlaten Mersin en rijden via de kust naar Alanya. Dit blijkt een geweldig stuurweggetje te zijn met een opeenvolging van bochtjes over toch wel een afstand van ongeveer 200 Km. De asfalt is wisselvallig en soms slippery. Onderweg wordt de lucht donker en hebben we geluk dat we langs de kust rijden. We zien en horen in de bergen serieuze onweders te keer gaan. Zelf kunnen we het droog houden tot Alanya.

In Alanya vinden we een leuk hotelletje in het centrum kort bij de haven. Het is duidelijk een toeristenstad met bijhorend nightlife. We hebben hier eerst gewild en later ongewild geniet van tot 03:00 uur en liggen in ons bed mee te daveren op de technobeats. Om 04:30 uur is onze vriend raketman weer van de partij met zijn technodeuntje. De onweders bereiken ook Alanya en het rommelt hier serieus met de nodige stormwinden en regenbuien. Onze was is ’s nachts een eigen leven gaan leiden maar we kunnen alles recupereren.

’s Morgens is het nog steeds aan het regenen en we vertrekken met regenpak aan richting Denizli. Het is eigenlijk veel te warm om met regenpak te rijden. Na een 80-tal kilometer lijkt de lucht op te klaren en is het gestopt met regenen. We draaien na Antalya richting binnenland naar het noorden. We klimmen weer een heel stuk langs fijne bochtige wegen waar we toch een goed gemiddelde kunnen aanhouden; Het wordt wel koud en we zijn verplicht onze regenvest aan te trekken om de koude te trotseren.

We komen aan in kouwelijk Denizli en vinden daar zowat het enige Otel in town. Het is hier eigenlijk voor ons gevoeld bangelijk koud, en moeten onze fleecekes aantrekken. We vinden hier een plaatselijk “kroegske” waar ze ook lekkere, niet vergelijkbaar met die van ons, maar toch, frietjes serveren. ‘s Avonds is het Duitsland – Turkije, op het plein voor ons Otel op groot scherm te volgen. Gezien de koude niet zo’n succces.

Morgen rijden we richting Izmir, en houden we het hopelijk droog en warmer.