Turkije 2010

Wanneer we ’s morgens vertrekken uit denizli is het koud en miezerig. Het regent echter niet maar we trekken toch onze regenvest aan om ons te wapenen tegen de koude. We rijden weer door een typisch Turks berglandschap met vrij goede wegen en af en toe bochtig intermezzo’s.

We arriveren vrij vroeg in Izmir en vinden daar uit onzen bijbel een fantastisch hotelletje. Het heeft 2 sterren maar hoort zeker een categorie hoger.

Het is gelegen in een mooi steegje met typische winkeltjes en berbers. Den Ed maakt van de gelegenheid gebruik om zich te laten kortwieken.

We verkennen Izmir en komen terecht in den bazaar. Er heerst een onbeschrijflijke drukte en er zijn koopjes te doen. Het lijkt wel of het hier solden zijn. Den Ed laat zich gaan en schaft zich hier zijn winteroutfit aan. Ondertussen is het opgeklaard en komen we aan de zeedijk. Daar heerst een ijzige wind die recht uit de zee komt.

“s avonds drinken we nog nen Efes en we vertrekken ’s morgens naar Cannakale. Het is droog met dreigende wolken en weer ijzig koud. We vertrekken dus maar weer met regenpakken.

We zijn nog maar enkele kilometers ver en passeren een snelheidscontrole. Veel te laat gezien en prijs natuurlijk. We reden iets over de 100 en vrezen dus het ergste, gezien de beperking voor motoren op 70. Deze Polis klapt echter niet over 70 en zegt dat we 107 reden waar 100 mag. We krijgen het gekende papiertje van 130 lira’s en steken het bij onze Turkse papieren. Dat van den Ed is een beetje verfrommeld.

We volgen de kustlijn en passeren Troje. Onderweg merken we een BMW 1200 GS die achter ons rijdt. Aan een licht komt ie naast ons staan en het blijkt een Belgisch koppel te zijn. We hebben een kort gesprek maar raken ze nadien kwijt.

In Cannakale vinden we weer een geweldig hotelletje, 107 jaar oud en volledig, vrij recent, gerenoveerd. Terwijl de Luc het hotel zoekt komt het koppel met de 1200 GS ook aan in dit stadje. We spreken af om ‘s avonds samen iets te drinken.

Cannakale is een mooi kuststadje met meerdere ferryverbindingen. Er heerst een gezellige drukte en er zijn naar Turkse standaarden enorm veel dijkterrasjes. Het paard van Troje staat hier ook. Het is de replica die gebruikt werd in de gelijknamige film.

’s Avonds hebben we een gezellige avond met Freddy en Nancy uit Knokke. Ze hebben zojuist 3 weken in Turkije rondgereden en zijn ook op weg naar huis. We leren Backgammon spelen en het wordt nogal laat.

’s Morgens vertrekken we richting Bulgarije. We hebben beslist gezien de verwachtte weersomstandigheden om de kortere weg naar huis te nemen.

De laatste 3 dagen hebben we onzen blog niet aangevuld wegens tijdsgebrek. We hebben enkele interessante ontmoetingen gehad met de plaatselijke bevolking en veel opgestoken over het werkelijke leven in Turkije.

In Gaziantep ondervinden we, dat naargelang we zuidelijker en westelijker rijden, Turkije een serieuze gedaanteverwisseling ondergaat. Hier vinden we zonder problemen onze klepkes, die we ook openbaar kunnen opdrinken in een plaatselijke “kroeg”, vodden op de kop van vrouwen worden schaarser, straatbeeld begint westerser aan te voelen. Niettegenstaande blijft raketman zijn indoctrinatiewerken 5 maal per dag verder zetten.

Moskee van Adana.

Vanuit Gaziantep rijden we richting Mersin, een havenstad aan de middellandse zee, kort bij de grens met Syrië. Het is een vrij saaie lange weg die wel snel vooruit gaat.

In het centrum van Mersin vinden we een 1 Ster Otel met de toepasselijke naam Star. We parkeren de motors onder de latrineplaats van de duiven. Mersin is weer een aangename plaats en de temperatuur is nog steeds goed. Een klantenronselaar, die zelfs zijn moeder zou verkopen, brengt ons naar een toch wel goed visrestaurantje waar we een lekkere gambaschotel consumeren.

Nadien hebben we in een Efesbar een diepgaand gesprek met den Achmed over de grondwetshervorming in Turkije. Den Achmed blijkt nogal ne conservatieve te zijn hoewel hij wil laten uitschijnen dat hij progressief is. Het wordt een gesprek gevoed door enerzijds bier en anderzijds thee. Daarna ontmoeten we nog een baruitbater die zijn beklag doet over het ingevoerde rookverbod in openbare instellingen en de controle van de Polis op het afsluiten van de muziek om middernacht. Het blijkt hier nog steeds een uitloper van Koerdistan te zijn. We ondervinden dat de verhouding met de Koerden uit Iran niet zo best is, eerder afstandelijk.

We verlaten Mersin en rijden via de kust naar Alanya. Dit blijkt een geweldig stuurweggetje te zijn met een opeenvolging van bochtjes over toch wel een afstand van ongeveer 200 Km. De asfalt is wisselvallig en soms slippery. Onderweg wordt de lucht donker en hebben we geluk dat we langs de kust rijden. We zien en horen in de bergen serieuze onweders te keer gaan. Zelf kunnen we het droog houden tot Alanya.

In Alanya vinden we een leuk hotelletje in het centrum kort bij de haven. Het is duidelijk een toeristenstad met bijhorend nightlife. We hebben hier eerst gewild en later ongewild geniet van tot 03:00 uur en liggen in ons bed mee te daveren op de technobeats. Om 04:30 uur is onze vriend raketman weer van de partij met zijn technodeuntje. De onweders bereiken ook Alanya en het rommelt hier serieus met de nodige stormwinden en regenbuien. Onze was is ’s nachts een eigen leven gaan leiden maar we kunnen alles recupereren.

’s Morgens is het nog steeds aan het regenen en we vertrekken met regenpak aan richting Denizli. Het is eigenlijk veel te warm om met regenpak te rijden. Na een 80-tal kilometer lijkt de lucht op te klaren en is het gestopt met regenen. We draaien na Antalya richting binnenland naar het noorden. We klimmen weer een heel stuk langs fijne bochtige wegen waar we toch een goed gemiddelde kunnen aanhouden; Het wordt wel koud en we zijn verplicht onze regenvest aan te trekken om de koude te trotseren.

We komen aan in kouwelijk Denizli en vinden daar zowat het enige Otel in town. Het is hier eigenlijk voor ons gevoeld bangelijk koud, en moeten onze fleecekes aantrekken. We vinden hier een plaatselijk “kroegske” waar ze ook lekkere, niet vergelijkbaar met die van ons, maar toch, frietjes serveren. ‘s Avonds is het Duitsland – Turkije, op het plein voor ons Otel op groot scherm te volgen. Gezien de koude niet zo’n succces.

Morgen rijden we richting Izmir, en houden we het hopelijk droog en warmer.

In Van kunnen we ’s avonds eindelijk nog eens een normaal brood eten ipv van de platte vijgenbroden die we nu al bijna een maand moesten verorberen. Zoals gezegd was het er vrij fris en hebben we onze fleeckes bovengehaald.

We hebben “s morgens een ontbijt waar we al enkele weken van droomden, Gewoon brood met choco. Bangelijk!!!!

We vertrekken uit Van en het weer ziet er op dat moment kwakkelachtig uit. De regen blijft echter over en gaandeweg wordt het in de loop van de dag warmer. We hebben wel de ganse dag in een soort van mist gereden.

Onderweg komen we een Duits koppel uit Hamburg tegen die met hun 1200 GS onderweg zijn naar Iran en vervolgens Nepal. Zij reizen op een iets andere manier en hebben de trein genomen van Oostenrijk tot Istanbul. In Iran nemen ze de ferry naar Dubai en vandaar gaat het met het vliegtuig richting Nepal. We zien dat ze hun katalysator niet vervangen hebben en hopen voor hun dat ze geen problemen krijgen in Iran met de loodhoudende kwalitatief slechte benzine. We geven ze enkele tips ivm onze ervaringen in Iran, voornamelijk het rijgedrag en de grensformaliteiten.

We arriveren vrij vroeg in de hoofdstad van Koerdistan en vinden een goed hotelletje in het centrum. Het blijkt een levendige, frisse stad te zijn. Dit in tegenstelling tot de verwachtingen.

Het is ook een moderne stad qua uitzicht en uitstraling. We hebben er een gezellige avond en kunnen tot onze verbazing de nodige klepkes drinken. We hebben wel lang moeten zoeken, maar een Efes Lokali gevonden.

We verlaten Dyarbakir en zetten koers naar Gaziantep, een totaal onkende stad voor ons. Het is een vrij saaie weg, maar het is een aangename temperatuur om met de motor te rijden. Onze koperen ploert is weer van de partij. Het laastste deel tussen Sanliurfa en Gaziantep is wel leuk qua landschappen. Het is hier duidelijk een streek die leeft van de katoenbouw.

We zijn weer vrij vroeg ter bestemming en vinden onmiddellijk een leuk hotel in het centrum. Ook dit blijkt weer een moderne, frisse en gezellige stad te zijn waar het leuk vertoeven is. Hierna enkele sfeerbeelden van de stad.

We moeten er ook nog bij vertellen dat sinds we terug in Turkije zijn , onze automatische wekker van 04:30 uur terug van de partij is. Die kruisraket begint weer danig op onze systemen te werken.

Bij het buitenrijden van Umria hebben we moeilijkheden om de juiste route te vinden. Ze vinden het hier blijkbaar niet nodig om de richtingsborden ook in een leesbare taal te zetten. We rijden dus richting grens Turkije op richtingsgevoel en op GPS waar voor dit gedeelte Iran geen gegevens zijn.

Na een rit van ongeveer 100 ipv van 55 komen we dan uiteindelijk toch aan de grens. We hadden al een andere grensovergang gevonden maar dat was militair domein en voor ons absoluut niet toegangkelijk.

Aan de grens gebruikelijke toestanden met geldwisselaars. Ditmaal niet zomaar klakkeloos gewisseld maar met de werkelijke koers in het achterhoofd beetje onderhandeld en niet te zeer in het zak gezet.

Ditmaal schudden we alle hulpverleners van ons af en doen de formaliteiten zelf. Aan Iraanse kant vlot dit vrij goed. Eerst uitgangsstempel van de Police en vervolgens Carnet ingevuld. We krijgen nog een wit papier mee voor de customs maar die moeten dat blijkbaar niet hebben. Daarna kunnen we zonder probleem Turkije binnen. Daar eerst naar de Polis en vervolgens weer onze motor laten inschrijven. We zijn 30 ste in de rij en moeten een klein uurtje wachten. Daarna stempel in de paspoort en we kunnen Turkije binnen. Veel simpeler als vorige keer. We moeten zelfs geen Visa aankopen want de vorige was een multiple geldig voor 90 dagen.

Terwijl we aan de grens staan slaagt het weer om en begint het te regenen. Voor ons de eerste regen sinds de grens Bulgarije-Turkije. Het regent nu wel pijpestelen. Nochtans wanneer onze plichtplegingen gedaan zijn is de regen over.

We rijden nu richting Van over prachtige wegen en door adembenemende landschappen. We verwonderen er ons over dat we over deze schitterende route tijdens de voorbereidingen niets gevonden hebben. De route loopt vanaf de grens Serou/Esendere via Yuksekova en Baskale naar Van. Het is werkelijk een schitterende route.

Onderweg begint het wel terug zeer donker te worden en we moeten onze regenpakken aantrekken. We krijgen enkele pittige buien te verwerken en zien ongevallen.

Ook zijn er op deze route een 7 a 8-tal checkpoints van de jandarma. Telkens paspoortcontrole en éénmaal moesten we zelfs een heel papier invullen. Heel vervelend, zeker met regenpak aan. Die checkpoints zijn echte vestingen met pantservoertuigen en zwaar bewapende manschappen die in verdekte positie achter zandzakken en andere dekkingen alles in het oog houden.

Wanneer we toekomen in Van is het er nog 13°. Dat valt wel tegen en dat zijn we niet meer gewoon. We vinden vrij snel een goed hotel en eindelijk nog eens een klepke. Dat smaakt.

Na de bandenaffaire hebben we ons eens laten gaan en bangelijk gegeten voor de prijs van een frietje met curryworst. Daarna hebben we ons nog eens te goed gedaan aan een heerlijke Turkse Koffie en een waterpijpke gebruikt. Iedereen in ‘t stad is op stap als voorbereiding van het suikerfeest. Je kunt er op de koppen lopen.

Na 3 dagen motorinactiviteit zijn we wat blij dat we terug in onze routine vervallen. Botten aan, frak aan en vroem richting Dogubayazit. Na de buien van gisteren is het toch wel behoorlijk fris op den broemer. We rijden weer over lange rechte banen en zitten constant op een hoogte van 1800 a 2000 meter.

Onderweg zien we dat iedereen in zijn beste kledij rondloopt. Sommige restaurants zijn al vroeg bezet en begraafplaatsen worden massaal bezocht, blijkbaar naar aanleiding van het suikerfeest.

Er is verder op straat weinig of geen activiteit. We rijden door dorpen waar 14 a 15 jarigen langs de kant staan. Deze hebben er blijkbaar plezier in om ons met stenen te bekogelen. We waren verwittigd (door de duitsers in Tatvan) dat dit kon gebeuren en anticiperen door recht op deze jongeren in te rijden met de gas open. Zo krijgen ze niet de kans om hun ding te doen. Het is ongebruikelijk maar het helpt dus effectief.

We naderen in Dogubayazit en zien met mondjesmaat de grootste berg van Turkije, Mount Ararat, ongeveer 5200 meter hoog, groter worden.

In Dogubayazit blijkt toch wel een andere atmosfeer te hangen. Het is een vrij jonge stad die bevolkt wordt door bergbewoners die zich hier gegroepeerd hebben. We voelen een licht vijandige sfeer aan. We rijden de stad door, kinderen roepen, Money, Money, sommigen kloppen op onze bagage, en roepen van alles na. We rijden de stad door en gaan de berg op richting Ishak Pasha Palace. We komen op deze locatie de Amerikanen tegen die we in Erzurum in ons Hotel ook al hadden ontmoet. Het Ischak Pasha Palace is gebouwd op een plateau in de jaren 1600 in verschillende stijlen. Er is hier zelfs een vorm van Centrale verwarming. We vinden hier ook een Haremverblijf, echter nu niet meer van toepassing.

We vinden na het bezoek aan het Ishak Palace een onderkomen in Hotel/Camping Murat een 100-tal meter lager als het ischak palace. Het is een, qua locatie geweldig, qua verblijf basic, onderkomen.

Gisteravond, na een moeilijke dag, na het eten in een Turks voetbalcafé de wedstrijd Turkije-Belgie gevolgd. De mannen zitten hier allemaal spelletjes te spelen bij een Turkse thee. Als de wedstrijd begint wordt de klank verhoogd en de mannen blijven rustig hun spelletjes verder spelen. Als we een cola vragen wordt dit blijkbaar ook niet begrepen. De enige engelsprekende Turkse gast moet komen vertalen. Zelfs Coca Cola verstaan ze hier niet.

Wanneer Belgie scoort, krijgen we “welgemeende” felicitaties. Af en toe komt er eens een turk bij ons aan tafel zitten, en gaat weer weg. Bij de rust besluiten we maar om op onze hotelkamer verder te gaan zien.

Vandaag, na ons weerom geweldig gevarieerd en smaakvol ontbijt, onze klassieke reisweg naar het Yamaha Serviscenter gedaan. Uiteraard nog geen banden gezien. Wat nu volgt is eigenlijk onbeschrijflijk. We bellen onze bandenleverancier, die naar later blijkt zeker wel te goeder trouw is, en veel moeite doet. Volgens hem zouden de banden van Luc er gisteren geweest zijn en die van Ed vandaag. We vragen dus uitleg. Hij zegt alles te zullen nagaan en dat de banden vandaag zeker zullen geleverd worden. Ondertussen schakelen we ook de receptie van het hotel mee in waar we mee communiceren via de Google vertaalsite. Na ontzettend veel heen en weer gebel stuurt de bandenleverancier een mail met het adres waar de banden zouden geleverd zijn. Via de receptie naar dat adres. Dit blijkt een appartementsblok te zijn. Uiteraard geen banden te bekennen. Terug heen en weer gebel en uiteindelijk blijkt er aan een andere zijde van de dit appartementsgebouw een Koerierdienst te zijn. Heel deze straat blijkt trouwens ingenomen door koerierdiensten. Via de receptie van het hotel komen we te weten dat de banden er binnen een uur zouden zijn. De banden van Ed zijn met een andere koerierdienst verstuurd en zouden binnen een half uur bij Yamaha Servis zijn. Ondertussen hebben we via onze receptie zelf contact genomen met deze koerierdienst en die weten van geen banden voor Erzurum. Eerstvolgende levering is maandag na het suikerfeest. Godv…..

Dus toch bij ons kl…….

Toch maar kalm gebleven en zien plots camionette van het koerierbedrijf rijden. Luc naar de zaak en ongelooflijk maar de Luc zijn banden zijn gearriveerd.

We zijn ze onmiddellijk gaan monteren. De voorband werd al onmiddellijk verkeerd opgelegd, balanceren bleek niet mogelijk, enfin ze liggen erop.

Nu den Ed zijn banden. We bellen nogmaals terug naar de bandenleverancier. Die bevestigd dat die banden geleverd moeten zijn. Er is echter één probleem, het is enkel den achterband, de voorband is spoorloos. Via de receptie laten bellen naar Yamaha Servis, blijkt niet geleverd te zijn. Wij dan zelf naar de koerierstraat en daar het koerierbedrijf gevonden dat den Ed zijn banden zou geleverd hebben. Uiteraard communicatieprobleem. We laten vandaar bellen met onze leverancier en dan blijkt dat één band wel degelijk is geleverd bij Yamaha Servis. Dan nog maar eens onze gekende reisweg afgelegd. Doodgemoedereerd geeft de planchébewaarder den achterband aan onzen Ed.

Bandensaga is dus juist op tijd opgelost. Den Ed pakt de nieuwen band mee en zal deze vervangen bij noodzakelijkheid.

Morgen kunnen we dus eindelijk verder richting Iran via Dogubayazit. Ondertussen is het hier in de namiddag wat beginnen regenen. Hierna wat sfeerfoto’s van Erzurum.

Na het inchecken op zoek gegaan naar onze Yamaha Servis, de plaats waar onze banden geleverd zouden worden. Na wat zoekwerk in een sloppenwijk ons servicecenter gevonden.

Een krot met een houten vloer, doordrenkt van den olie, waar geen motorfiets door de deur kan, en waar de muren opgestapeld zijn met massa’s fietsonderdelen. Als je de moto al zou binnenkrijgen zakt hij gedwee door de rotte planché. Er is niets te bespeuren dat op een bandenmachien trekt en den Ed vraagt zich af of ze hier banden opleggen met vork en mes. In elk geval, ons vertrouwen krijgt een ferme knauw. Uiteraard spreekt de dienstdoende planchébewaker geen woord Engels, Duits of een andere verstaanbare lettergreep. We hebben onze twijfels of we wel juist zitten maar op een soort diploma aan de muur zien we de naam die werd opgegeven. We raken geen stap verder en het is al tegen Iftar (tijdstip dat de raketman toelating geeft om te eten) en we besluiten om ’s anderendaags terug te gaan.

We eten in een restaurant waarbij we kennismaken met den uitbater, een turk die in her verleden in Duitsland, Mannheim een restaurant heeft uitgebaat. We spreken met hem af ’s anderendaags en hij wil ons helpen om te tolken bij onze problemen.

“s Morgens, na ons heerlijk ontbijt, komkommer tomaat en korst brood, terug naar ons servicecenter. Geen banden te bekennen en een nieuwe welbespraakte planchéopzichter. Na veel gehakketak belt hij onze bandenleverancier. Die verzekert ons dat de banden onderweg zijn. Wij dus met een onzeker gevoel naar onze afspraak met onzen Duitssprekende turk. Die brengt ons bij een Lastikshop (bandenfiliaal) van een kennis waar we zien dat ze het benodigde materiaal hebben om banden te monteren. We zoeken op internet de site van onze leverancier op en dit stelt ons toch wel wat gerust.

We verkennen de rest van de dag Erzurum, een typische anatoolse stad. Veel is er niet te zien, een paar moskeeën, veel winkels, veel hoofddoeken, sommigen letterlijk jutezakken, en veel kleine mensen. Het valt ons echt op dat de mensen hier uitzonderlijk klein zijn. De Luc met zijn 1.72 is hier één van de grootsten en den Ed is hier superklasse (van grootte).

Verder hebben de mensen hier allemaal opvallend Anatoolse grote neuzen. Mannen en vrouwen hebben hier ook opvallend sterke beharing.

In tegenstelling tot wat we dachten, dat Turken vrij sterk waren in talen, hebben we over ons ganse verblijf in Turkije ondervonden dat de Turken eigenlijk enkel hun eigen taal kennen, waar voor ons echt niets van te maken valt. Ze doen ook geen enkele moeite om in een andere taal tegemoet te komen, maar ze blijven steeds vriendelijk en behulpzaam.

“s Avonds gaan we eten in een restaurant dat we in de Lonely Planet hebben gevonden. Hier hebben we niet te kiezen, één menu, te nemen of te laten. Het valt al bij al mee, maar een beetje weinig. Zeker in deze Ramazantijd, waar je in de ganse stad gedurende de dag niets te bikken kunt vinden. Wij kunnen al beginnen eten, maar de andere klanten, voor de eerste keer ook vrouwen en gezinnen, wachten effectief om te eten of te drinken tot raketman het signaal geeft. Na ons maal drinken we hier nog wat koffies en thee in de binnentuin en krijgen een waterpijp aangeboden. Wat betreft de Ramazan kunnen we nog meegeven dat we in de loop van de dag een koekje en een cola drinken, op straat. Hierbij worden we steevast aangekeken met een echt verwijtende en kwade blik.

We worden wakker met het bandenverhaal op ons maag en dat wordt niet echt verholpen met het ontbijt, want een bende Amerikanen, is met het grootste deel al gaan lopen.

Terug naar de Yamahaservice, uiteraard nog geen banden en ook geen mogelijkheid tot communicatie. Terug naar Hotel en gebeld naar leverancier. Die verzekerd dat de banden van Luc vandaag nog geleverd worden en die van Ed morgenvroeg. Den Ed komt in een vuurwapengevaarlijke toestand.

We zoeken vervolgens olie voor den oliewissel van den Ed. Olie is overal te krijgen maar nergens kunnen we de olie wisselen. Uiteindelijk worden we verwezen naar een soort van voorstad. Hier is echt de ene smeerput naast den andere. We voeren de wissel uit en blazen onze luchtfilter uit. Hier kwam serieus wat zand en vuil uit. Nadien lopen de motoren terug als nieuw.

Ondertussen blijkt dat de banden van Luc nog altijd niet gearriveerd zijn. Het begint stilaan hachelijk te worden. We moeten voor 12/9 de grens met Iran over. Morgen vervolg.

In Tatvan één van onze beste avondmalen genoten. We hadden samen een schotel schapenlever en schapenvlees besteld. We kregen 2 overvolle borden vlees. Het was echt uitzonderlijk lekker klaargemaakt en gekruid. Daarna hebben we bij de plaatselijke kruidenier een plastic zakske gevonden. Bij terugkomst stonden er 3 Yamaha’s enduro met Turkse nummerplaat naast onze machines. Tijdens de nacht brengt trommelman en raketman ons nog maar eens uit onze concentratie.

Bij het ontbijt krijgen we het gezelschap van 3 duitsers welke bij ons aan tafel komen zitten. Zij zijn met de Yamaha’s en komen terug van Mount Ararat welke ze beklommen hebben. Eén van de duitsers spreekt perfect Frans en is in het verleden van Congo naar Kaapstad gereden met een BMW 100 GS. Ze geven nog wat tips ivm een hotel in dogubayazit en ons verblijf in Pakistan.

We vertrekken voor, wat later blijkt, een lange saaie rit en dit weer onder een verschroeiende zon. Het effect van die verzengende warmte laat je soms suffen op dien brommer. Op zeker ogenblik staat er in het midden van de baan een bord “DUR” (=STOP). We vertragen en zien tot onze stomme verbazing een man op een ladder in het midden van de weg staan. Chance dat we dat bord gemerkt hadden anders was die man op de ladder verleden tijd. Die man was notabene aan, we vermoeden, een flitscamera van de jandarma’s aan het werken.

Onze alternatieve route naar ERDURUM loopt aanvankelijk naast het Van meer en dan verder over saaie lange rechte wegen.

De landschappen hebben niet veel nieuws te bieden en we concentreren ons dan maar op de levenswijze van de mensen.

We zien weer massa’s van paardenvijgen gemaakte briketten. Ze worden aangemaakt met restafval van stro en dan gedroogd. Ze moeten dat hier doen want het valt op dat er hier geen bossen zijn.

De kwaliteit van de huizen is ook van zeer bedenkelijke kwaliteit. Het zijn eigenlijk meer sloppenwijken. Nochtans is iedereen hier schijnbaar content en gelukkig. Kinderen zijn zeer blij, ongedwongen en lijken met de kleinste gift ongelooflijk tevreden. We zien kinderen die een prinseskleedje hebben gekregen en het is aandoenlijk hoe tevreden ze hiermee naar hun tentenkamp spurten.

Bij een andere stop staan een 4-tal jonge meisjes. Ze zien er zeer speels en gelukkig uit en blijven steeds in onze omgeving rondhangen. We hadden wat Princekoekjes gekocht en er hiervan aan de meisjes gegeven. Deze koesterden de koeken maar hebben er niet van gegeten. Enkele minuten later moesten ze van grote broer de koeken teruggeven. We weten eigenlijk niet waarom (geloof, van vreemden gekregen???)

We merken ook waarom ze de vrachtwagen zo hoog stapelen. Zo hebben de passagiers een goede ruggensteun.

We merken ook dat hier nog veel handenarbeid wordt verricht. Ook paard en kar is uit het straatbeeld niet weg te denken, zelfs in de steden. We zien ook hoe de was gedroogd wordt. Neen, dit is geen sluikstort maar wel degelijk drogende was.

Uiteindelijk, na weer een vermoeiende rit, komen we in Erzurum, waar we een hotel uit onze Lonely Planet vinden. Hier moeten we nu onze banden zien te vinden.