Turkije 2010

Laatste avond Bulgarije. We verlaten het hotel en worden overstelpt door een gigantische mensenmassa, vergelijkbaar met spaanse toestanden, maar dan in drievoud. Den Ed zijn weinige overblijvende grijze haren komen recht bij het zien van dit hysterische massatoerisme. Hij groemelt nog iets van: “Hier, ze zijn ook in Bulgarije geweest”. Hier is duidelijk de crisis van Bulgarije niet merkbaar. Het is eerder schrijnend om het verschil te zien met wat we in het binnenland gezien hebben.

We hebben in het hotel geen rustige nacht gehad want de Spanjaarden naast ons vonden het noodzakelijk om een kot in de nacht aan te komen en hun conversatie ook aan ons te laten horen.

’s Morgens hebben we gelijkgescoord, zonder verdere commentaar.

Gepakt en gezakt vetrekken we richting Istanbul.

We tanken een laatste maal vrij goedkoop (iets meer als 1 Euro) in Bulgarije en rijden richting grens. Het is aanvankelijk een grote weg door BURGAS waarna we nog een oude werkende fabriek tegenkomen. Na het maken van een paar foto’s worden we aangesproken met de vraag of we van de KGB zijn. We antwoorden dat we van de mossad zijn, waarop die kerel zegt dat het dan OK is.

We volgen voor de grenspost nog een kleinere bergweg, vol potholes. Bij een stop zit er een manneke in een buskot volgeplakt met doodsbrieven. Als dat ventje ziet dat we foto’s maken, draait hij zich stante pede om. Hij wil duidelijk niet op de foto.

Aan de grenspost eerste leuke ervaring met bureaucratie. We komen bij de grensposten dienen aan lokaaltje te stoppen. We moeten ons inschrtivingsbewijs geven, dit wordt ingeput en we mogen verder.We gaan er vanuit dat dit wel heel vlot gaat. 100 meter een grote file en groot grenslokaal. We gaan hier binne en hebben alle documenten bij, Carnet de Passage enz. Om de toestand te begrijpen, het is een groot lokaal met allemaal verschillende loketje met enkel Turkse aanwijzingen. We gaan eerst naar de Politie en tonen ons paspoort, Die Pipo bekijkt het, gooit het terug in ons richting en maakt een wegwerpgebaar naar het volgende loket.. Volgende Loket, douane voertuigen. We tonen hier ons Carnet. De kettingrokende man zegt dat we dat niet nodig hebben en verder mompel hij nog iets wat we niet duidelijk verstaan. We gaan er gewoon vanuit dat de toestand met onze moitoren in orde is. We halen nog onze visa aan 15 Euro de man en willen vertrekken. We zijn halfweg naar onze motoren als daar een zogenaamde inspecteur ons tegenhoud. We moeten alles terug bovenhalen en het blijkt niet in orde. We kunnen terug opnieuw beginnen, Blijkt dat je eerst je Visa moet halen, dan naar de Politie, dan naar de douane en dan naar de hoofdinspecteur. Bij die kettingroikene douanier krijgt den Ed de vraag of dat hij ne steak gegeten heeft. De ed stomverbaasd en op zijn hoede (Islamitische toestanden) zegt neen. Waarop de man begint te lachen en vragat waarom de Ed nen tandenstoker tussen zijn tanden heeft. Hierop presenteert hij hem zelfs een sigaret.

Heel die cinema hebben we gedaan, helmen op tassen terug ingeladen en vertrekken. Achter den bocht terug stippen. Weer controle, helmen af, papieren zoeken, afgeven, controle en dan eindelijk, we zijn in Turkije. In totaal 5 grondige controles ondergaan.

Na deze ervaring komen we weer in een totaal andere wereld. De baan verandert van potholes in F1 circuit, brede baan, lange bochten en perfect asfalt.

De velden en weiden worden hier bewerkt en gebruikt voor landbouw. Er is hier duidelijk terug activiteit in tegenstelling tot Bulgarije. Ook in de dorpen is streetlife.

We stoppen in een dorpje voor een eerste Turkisch tea. Interesse van de mensen voor de motor is enorm; Op het terras zat 1 man, na onze stop zit het vol. Gezien de vermelding GS maken ze de link naar Galatasaray en worden we volledig aanvaard. Onze route wordt aandachtig bestudeerd.

We rijden tot in Istanbul e eindigen daar in het hectische verkeer na een rit van 400 Km. Desondanks het hectische verkeer waren we rapper in het centrum van Istanbul als dat we het centrum van ANTWERPEN zouden binnenrijden.

We vinden een hotelleke, naderhand bekeken veel te duur voor wat het is, maar we waren moe en hadden geen zin om verder te zoeken. We kregen trouwens ook een veilige parkeerplaats voor onze motoren.

We stappen het hotel buiten en er zit een massa volk in plaatselijke restaurantjes te eten. DE auto’s worden gewoon in het midden van straat geparkeerd en achtergelaten om te gaan eten. Iets later valt onze Turkisch Lira, het is ramadan.

Enfin, wij vinden ook een plekje en eten onze eerste Turkse çiskebab met een wel heel pikant voorgerechtje. Bier niet toegelaten.

Daarna een zoektocht naar bier gedaan, gevonden en gedronken.

’s Anderendaags slapen we uit, en hebben een mager ontbijt. We gaan dan op zoek voor een bandenwissel. Na heel wat omzwervingen komen toch op de juiste plaats terecht. Uiteindelijk krijgen we het klaar dat de banden worden opgestuurd naar ERZURUM (juist voor grens IRAN) waar ze zullen gemonteerd worden. Het vroeg wel een halve dag onderhandelen, bellen en wachten. We hebben ongeveer de hele familie aan de lijn gehad. Ook de naastgelegen zaken werden bij de deal betrokken. Uiteindelijk blijkt de vader van de zaakvoerster 10 jaar geleden ongeveer dezelfde rit als ons gemaakt te hebben.

Verder doen we een stadswandeling door de momentane culturele hoofdstad van Europa. We doen enkele klassieke bezienswaardigheden, vrij vluchtig want we zijn hier beiden als een geweest, en hebben ook aandacht voor de sloppenwijken.

Istanbul is op dit moment een ongelooflijk drukke, bezige en hectische stad. In elke straat, aan elk huis, wordt wel iets verkocht. Elke mogelijke vierkante meter om koopwaar uit te stallen wordt benut. Het is ook opmerkelijk duurder geworden, echte koopjes zijn niet meer te doen. De prijzen gaan onze richting uit, ook als je iets wil gaan drinken.