Turkije 2010

We hebben op een terras aan de boord van de Tigris een lekkere mixed grill gegeten. Eerst hebben we onze dagelijkse portie soep verorberd. Sinds we in Turkije zijn hebben we al elke dag soep gegeten. Steeds met andere namen maar altijd dezelfde samenstelling, namelijk Linsensoep. Ze is wel verdomd lekker en ook goed voor den achteruitgang. Je krijgt er schoudersproeten van.

In ons luxeOtel hebben we geen internet en we gaan dus op zoek naar een internetcafé. Daarvoor kunnen we terecht in een berookt kot, met overal borden dat je niet mag roken, voor 3 Thee Lichten, 1 uur surfen en 2 Cola’s incluis. Alles in Turkije is veel en veel goedkoper, met uitzondering van de naft. Die kost hier bijna 2 Pleuro’s de liter.

Bij het buitenkomen is er een man die heel luid een soort van schlager aan het zingen is. Voor een terras vol met Turkse mannen doet hij dit heel demonstratief, molenwiekend en nog een toontje luider. We vangen woorden op als Allah – Ramazan. We hebben het vermoeden dat deze man het Ramazangebeuren grondig beu is en een te zware thee heeft gedronken.

In dit stadje hebben we geen schijn van kans op een klep of iets anders met alcool. We zien hier ’s avonds trouwens ook geen enkele vrouw op straat. Dit is echt opvallend. De mannen zitten massaal buiten in gezelschap met een thee of water. Ze spelen Backgammon of kijken TV. Omstreeks 22:30 uur begint alles te sluiten. Om 23:00 is alles afgelopen, geen kat meer op straat. Onzen zware Thee drinkenden turk hebben ze ondertussen onder lichte dwang afgevoerd.

De luc wou hier een doosje sigaren kopen, maar dit blijkt in Turkije niet simpel te vinden. In een paar winkels gevraagd, Resultaat volledig onbekend en onbemind in dit stadje. Op één of andere manier hebben de uitbaters van het hotel vernomen dat we sigaren zochten. Ze zochten ons op en kwamen met het voorstel om er mee te laten brengen uit Batman (Nee niet de stripfiguur maar de stad met die naam). Ze hebben het dan wel over Toeters. We hebben dan maar feestelijk bedankt. Raar, toeters zonder probleem te verkrijgen maar een klepke is blijkbaar onmogelijk.

We verlaten ons Motel vrij vroeg en vol goede moed willen we richting Siirt. Iedereen zegt dat je langs Batman moet maar wij gaan een alternatieve route proberen. Volgens de kaart moet dit lukken. Na een 10-tal kilometer is er de afslag naar een stadje dat op onze route ligt. Daar begint de miserie. Onmiddellijk onverharde weg waar men volop aan het werken is. De baan ligt er zeer stoffig bij en op zeker ogenblik zijn ze met speciale bulldozers en water de baan aan het gelijk trekken. Resultaat modderige baan en ook nog vrij steil naar omhoog. Dit lukt ons nog vrij goed. Hoe verder we rijden, hoe slechter de weg wordt. We krijgen ook enkele stukken met mul zand. Alles gaat vrij goed en de Luc zijn zelfvertrouwen is vrij hoog. Het gaat vrij snel en dan een stuk zeer mul zand. Ineens stuur van links naar rechts, moto naar omhoog en de Luc van zijnen brommer gekatapulteerd. Buiten een geschokt zelfvertrouwen, en wat blikschade niets aan de hand. Verder tot de weg een beetje te gortig wordt. Rotsblokken waar we met onze zware motoren niet over kunnen. Teruggedraaid en een ander weggetje geprobeerd. Recht omhoog tot in een bergdorpje. Bewoners stromen onmiddellijk rond ons samen.” Siirt, not possible, water, no bridge or ferry! “ Resultaat terug volledig zelfde weg als we gekomen zijn, maar dan bergaf.

Terug zelfde mulzanddiscours, de Luc nu heel wat trager en met minder zelfvertrouwen. Resultaat, door de nu verstijfde rijstijl, weer de zandbak in, zelfde kant. Buiten het zelfvertrouwen dat nog wat verder is afgebrokkeld en wat meer blikschade niets aan de hand. Den Ed is er 2 keer goed doorgekomen. Verder onder een loden temperatuur van 45° komen we iets na de middag terug is Hassanfey, na ongeveer een 110 Km onverhard. Daar drinken gekocht, maar we moeten het ergens niet zichtbaar opdrinken, De Ramazan is hier baas.

Gezien de hitte en ons moeilijk parcours van deze morgen, rijden we via de “grote baan” naar Tatvan. Het is al bij al vandaag een zeer vermoeiende dag geweest met een verschroeiende temperatuur. Je stopt om even te verpozen, doet je jas uit, je T-shirt is bezweet. Het duurt slechts een aantal seconden en je T-shirt is al gedroogd door de zon.

We stoppen nog even in Bitlis waar we ons, gezien de drukte, op 2 verschillende plaatsen parkeren. Wanneer we terug bij onze motoren komen staat er voor den Ed zijnen brommer een leverdienst met zijn laadklep open. We zien een passerend vrachtwagentje die vol tegen die laadklep aanrijdt juist voor den Ed zijnen broemer. Onmiddellijk een massa volk die druk beginnen discussiëren. We verlaten daar stilletjes het pleit.

In Tatvan, aan het VAN lake, vinden we weer een prima hotelletje, met nu echt goede voorzieningen.

Na de zonsondergang in korte broek, zonder helm en jas de Nemrut naar beneden gecrost. Het was wel vrij fris op dat moment. In ons verblijf worden we vergast op een barbecue. Tafel gedekt voor ons tweetjes. Je zou bekans kunnen zeggen dat het romantisch was. We hebben hier zelfs een flesje rode wijn kunnen versieren.

Op zeker ogenblik komen er uit de bossen meerdere jongelingen met een zaklamp In de onmiddellijke omgeving is er eigenlijk niets. Ze gaan aan een tafel zitten; overleggen, en verdwijnen terug de bossen in. Zeer raar.

’s Morgens zoals gebruikelijk ons weer zeer gevarieerd Turks ontbijt. Tot op heden hebben we eigenlijk overal klink hetzelfde gekregen. De enige variatie zit in de vorm van het ei. Gebakken of hardgekookt.

We trekken verder richting Oosten, dieper Koerdistan in. We volgen de hoofdweg die plotseling stopt aan een water waar we de overzet op moeten.

Voor Siverek gaan we tanken. De 2 pompbediendes zijn wat blij dat ze klanten hebben. We moeten bij hen blijven, “praatje maken” en krijgen een Cola en watermeloen aangeboden. Praatje bestaat in feite uit het opnoemen van alle voetbalploegen die de 2 pompmannen kennen.. Germinal blijken ze te kennen, Beerschot niet, maar ook den Antwerp is niet gekend.

Hoe langer we door Koerdistan rijden merken we op dat dit gebied meer achtergesteld is dan andere Turkse gebieden. We rijden Siverek door en zien en ruiken aan de kant van de weg gedroogde paardevijgen liggen. We weten niet voor wat ze gebruikt worden maar vermoeden voor verwarming. Ook de behuizing wordt steeds armzaliger. We zien ook lemen huizen. Ook kinderen spreken je aan en kennen slechts één woord “Money, Money, Money”

We crossen verder richting hoofdstad Koerdistan, Dyarbakir; In het centrum hier loopt het werkelijk vol met Politie in gevechtskledij en gepantserde voertuigen. We besluiten de stad te mijden gezien er duidelijk iets op til is. Verder richting Hasankeyf zien we massa’s, volle minibusjes richting hoofdstad rijden.

Bij de volgende tankbeurt, het is ondertussen tussen de 40 en 45° geworden, krijgen we weer drinken aangeboden. Ze zijn naar TV aan het kijken, ROJ TV. Deze post zendt blijkbaar uit vanuit België.

We rijden even verkeerd en maken een ommetje door olievelden waarna we de Tigris volgen en in Hasankeyf belanden.

Hier vinden we een superuitgerust Motel. (Origineel Turks toilet, geen stromend water, gezamelijke hoteldouche met 2 druppels water per minuut, en lekker koele kamer van 40°, bedden hebben een hellingshoek van 5%.) maar we zijn tevreden.

Eten is nog niet van toepassing, we moeten hier participeren in de Ramazan. Voor den eerste keer zijn we blij dat we raketman horen.

Na den Ed zijn belevenissen in den Acil zijn we gewoon in het hotel gebleven en hebben daar onzen beer het nodige gegeven. Hier weer geen alcool.

In ons 3-sterren hotel hebben we goed ontbeten en den Ed voelt zich al veel beter na een goede nachtrust in onze geconditioneerde kamer. We brengen eerst een bezoekje aan de bank, Ed heeft ook nieuwe banden besteld en laten leveren in ERZURUM. De Luc wordt buiten aangesproken door een oude Turkse tante, met gele tanden, die in Luik blijkt gewoond te hebben. Ze was met verlof in Turkije en woonde nu in Parijs.

Een 10-tal km gereden en we zien een auto op zijn dak liggen. Alle bagage ernaast, het lijkt juist gebeurd te zijn. We stoppen en bieden hulp aan. Blijkt toch al enige tijd geleden gebeurd. Er komen uit de bossen nog wat Turken te voorschijn en we worden thee aangeboden. Ergens in de bossen wordt de thee klaargemaakt, duurde wel heel lang, en we mochten niet vertrekken voor we thee gedronken hadden. Was wel de beste thee die we al gehad hebben. Terwijl we daar staan krijgen ze de boodschap dat één van de inzittenden overleden zou zijn. Onze gastheer vertrekt en wij ook maar weg. Onze gastheer, een oudere turk, zou in Givet gewoond hebben en daar een restaurant uitgebaat hebben.

Wanneer we de hoofdweg verlaten krijgen we een prachtig landschap voorgeschoteld. Eerst een vruchtbare vallei waar hoofdzakelijk tabak verbouwd en verwerkt wordt. We stoppen hier in authentiek Turks dorpje. De mannen zitten allemaal samen in de schaduw van een boom. Een beetje verder zitten de vrouwen en kinderen de tabakblaren te sorteren om gedroogd te worden. Schitterende taferelen. We willen hier iets drinken maar de Ramazan is hier ook streng voor ons. We kunnen wel een blikje cola kopen maar dit wordt in een plastic zak met drie knopen meegegeven. Dit zodat we het zeker niet daar zullen opdrinken of de anderen in verleiding brengen.

Na de vallei komen we in een ander schitterend crimineel mooi landschap. We hebben getracht het te vatten op foto maar de werkelijkheid is niet te repliceren. De kleurschakeringen en dieptes komen op foto niet tot zijn recht. Onderweg nogmaals een wagen op zijn kop, maar deze zijn ze al aan het takelen.

We naderen onze bestemming, Nemrut Dagi en vinden juist voor het betaalkot een Otel genaamd Cesme. Na inchecken gaan we op de Nemrut Dagi, een berg van 2150 meter hoog waar op de top in 40 tot 60 voor Christus een 50 meter hoge Tumulus werd geplaatst. Het is een begraafplaats in de stijl van de Piramides. De diameter bedraagt 150 meter. Deze berg is de hoogste van de streek en boven kunnen we meegenieten van een mooie zonsondergang.